Portret van een Onaangepaste

Je kende de schrijver. Anders had je het boekie waarschijnlijk niet gekocht. Daar moet je eerlijk in wezen. En waarom zou je daar ook niet eerlijk in wezen? Eerlijkheid, daar hebben de mensen het meeste aan. Dan weten ze hoe de zaken zitten. Goed. Jullie gingen naar hetzelfde stamcafé waar hij nog als afwasser had gewerkt en de laan was uitgestuurd nadat hij de eigenaar met z’n, laten we het eens aardig zeggen, fluctuerende stem had nagedaan net op het moment dat die achter hem had gestaan. Hij bleef daar komen, de schrijver. Om te drinken en om op te treden als dichter in de jaarlijkse poëzieslag, waar hij altijd tweede werd. De Joop Zoetemelk van de Poetry Slam.

Grandaddy

Dat de band Grandaddy niet meer bestaat is een van de grootste jammerheden uit de moderne popgeschiedenis. Het sympathieke geitencollectief uit Californië maakte de mooiste dromerige liedjes sinds, ja sinds wat eigenlijk? Sinds mensenheugenis denk ik. Sinds Odysseus zich aan de mast van zijn tallship liet vastbinden om gezang van sirenes te kunnen weerstaan. Sinds Brian Wilson voor het eerst naar Rubber Soul luisterde en onder zijn dekbed, met een zaklamp, op zijn eigen gemaakte banjo, de liedjes van Pet Sounds componeerde.

Aloha

Ons geliefde kabinet is gevallen, onze Heer heeft besloten het weer nog even druilerig te houden en wijlen Johnny Cash blijkt vanuit zijn graf een wonderschone plaat te hebben afgeleverd, American VI: Ain’t No Grave (hier tijdelijk te beluisteren). De opvolger van het al net zo wonderschone American V: A Hundred Highways.

A Serious Man

Ik moest tijdens het kijken naar A Serious Man, de nieuwste (grandioze) film van de gebroeders Coen, nogal eens denken aan Klaaglied van een Voorhuid van de Joods-Amerikaanse schrijver Shalom Auslander. Ik moest ook vaak denken aan mijn eigen Bijbel Lees Sessies (die ik node eens moet hervatten, dat besef ik terdege).

De Helaasheid der Dingen

Halverwege De Helaasheid der Dingen (de film naar het gelijknamige boek van Dimitri Verhulst, dat ik, o helaasheid der dingen, niet heb gelezen), zingt hoofdpersoon Gunther Strobbe een loflied op het reizen met de trein. Anders dan met de auto zie je met de trein de achterkant van alles. Je ziet hoe dat onze monumenten van achteren doorgerotte krotten zijn. Je ziet onze tuinen, met onze duivenkotten, onze gemetselde barbecues en onze prei en selderij. Je ziet hoe een laag stof het marmer bedekt waaronder onze dierbaren hun laatste rustplaats hebben gevonden.

The Lost Symbol

Iedereen die dacht dat successchrijver Dan Brown met The Lost Symbol wel een The Da Vinci Code deel II zou hebben geschreven, komt zeer bedrogen uit. Alleen de hoofdpersoon (hoogleraar religieuze symboliek Robert Langdon) is gebleven. En er is een raadsel dat op de laatste bladzijde wordt opgelost. Maar daar houden de overeenkomsten op.

Inglourious Basterds

ACHTUNG BABY: deze recensie bevat dikke vette spoilers, zeg maar het soort spoilers waar menig uitgebouwde Subaru Impreza nog een dikke punt aan kan zuigen.

Once upon a time in Amsterdam (om precies te zijn afgelopen zondag om 12.15 uur in bioscoop The Movies) zag uw nederige dienaar van het geschreven woord en de waarheid de film Inglourious Basterds, u weet wel, de nog voor Kill Bill aangekondigde spaghettiwestern van Quentin Tarantino die zich afspeelt in het Frankrijk van de Tweede Wereldoorlog.