Haagse Perikelen (5)

There’s a new kid in town. Nadat Wouter besloten had uit de politiek te stappen, mocht Job zijn plaats innemen. Het werd al vrij snel duidelijk dat er eigenlijk maar één reden voor Job is om een gooi te doen naar ‘het hoogste ambt’: de vrouwtjes. Jaja, JP had er een geduchte conculega bij, zoals Jack het altijd noemde. En JP wist het.

Haagse Perikelen (4)

Zelden was JP zo beledigd geweest. Hij had Wouter met rozen overladen, hij had Wouters lievelingsnummer ten gehore laten brengen, hij had zijn hart en zijn ziel bij Wouter uitgestort in een goed gesprek. Maar wat had hij ervoor terug gekregen? Vuile blikken van minachting. “Ik ben klaar met jou”, had Wouter gezegd na JP’s pleidooi voor verzoening. Een jarenlange vriendschap, zo in een keer door de plee gespoeld. En waarom? Vanwege die stomme schaatsmuts van een Ria Visser. Terwijl JP zich een weg probeerde te banen door een haag van nieuwsgierige journalisten, voelde hij zijn gsm in zijn broek trillen.

Haagse Perikelen (3)

Het was tijdens de huldiging van de Olympiërs dat JP van Bob ineens te horen kreeg wat er gebeurd was. Ze liepen terug uit de Ridderzaal en haalden herinneringen op uit de eerste week van de Olympische Spelen, toen JP het Olympisch dorp had bezocht en schaatscommentatrice Ria Visser had ‘geprikt’, om het in de wat ordinaire bewoordingen van Bob te zeggen. Een hete nacht op het ijs van Vancouver.

Haagse Perikelen (2)

Het was een eenvoudig ‘hallo‘ geweest dat Wouters hart had doen overslaan. Hij had behoefte gehad aan een luisterend oor en had zijn maatje in Vancouver geprobeerd te bellen. Hij had ‘m willen vertellen over de naaistreken die JP hem had geleverd. Hij had behoefte gehad aan een hart onder de riem. Maar wat hij kreeg was een dolk in zijn rug.

Haagse Perikelen (1)

De ellende begon zo. Wouter en André zaten een eindje van Jan-Peter vandaan. Zo ver dat André zeker wist dat JP hem niet kon horen. “Zeg, Wouter…”, zei André, “ik weet eerlijk gezegd niet zo goed hoe ik dit moet zeggen. Maar, euh, je weet wel. JP die was laatst toch in Vancouver?” Met een soortement van zucht gaf Wouter te kennen dat hij hiervan af wist. “Welnu”, vervolgde André zijn verhaal, “je hebt toch gezien dat ie op een fiets zat?” Ja, dat had Wouter wel gezien, hoe die aansteller op die fiets had gezeten. “Met die fiets dus”, zei André, “is JP van hot naar her in het Olympisch dorp gereden om met hoe heet ze.” Wouter gaapte. “Ik heb geen flauw idee”, zei Wouter. “Met Ria Visser bedoel ik”, zei André.