Het achterhoofd van Frans Bauer

Op bovenstaande foto ziet u de achterkant van het hoofd van Frans Bauer, ook wel het achterhoofd van Frans Bauer genoemd. Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik had het achterhoofd van Frans Bauer nog nooit gezien. Of misschien had ik het wel gezien, maar had ik me nooit gerealiseerd dat ik het zag. Wellicht kwam dat doordat ik het achterhoofd van Frans Bauer nooit van dichtbij had gezien. En nu dus wel.

Schreeuwen

Afgelopen zaterdag (20 november 2011) schreeuwde Amsterdam om cultuur. Bij mij, op en rond het Bos en Lommerplein, werd de kar getrokken door het huisorkest en het huistheatergezelschap van Podium Mozaïek (waar u, maar dit terzijde, ook heerlijke broodjes kunt eten, vooral het broodje met biefstuk, gesmolten kaas en bbq-saus is een aanrader). Helaas was ik niet in de buurt, dus ik kan u niet vertellen hoe het was. Ik was ook niet op het Leidseplein, waar zo’n 20.000 cultuurschreeuwers waren verzameld. Nee, ik bevond mij in de Tweede Tuindwarsstraat, waar ik de economie aan het spekken was door een Twix bij een snackbar te kopen en wat later een biertje bij café De Tuin te drinken. Mijn premier kan trots op mij zijn.

Het is zwart en het is vierkant

Onlangs stond ik in de Hermitage aan de Amstel voor de tweede keer in mijn leven oog in oog met een van de zwarte vierkanten van Malevich.

Grandaddy

Dat de band Grandaddy niet meer bestaat is een van de grootste jammerheden uit de moderne popgeschiedenis. Het sympathieke geitencollectief uit Californië maakte de mooiste dromerige liedjes sinds, ja sinds wat eigenlijk? Sinds mensenheugenis denk ik. Sinds Odysseus zich aan de mast van zijn tallship liet vastbinden om gezang van sirenes te kunnen weerstaan. Sinds Brian Wilson voor het eerst naar Rubber Soul luisterde en onder zijn dekbed, met een zaklamp, op zijn eigen gemaakte banjo, de liedjes van Pet Sounds componeerde.

Inception

Vanaf de openingsscène waarin Leonardo DiCaprio en hoe heet dat ventje van Third Rock from the Sun een afbrokkelende droom proberen te rekken, zat ik dusdanig op het puntje van mijn bioscoopstoel dat ik op driekwart van Inception, op het moment dat Leonardo besluit om zijn overleden vrouw naar de vierde droomlaag te volgen (de limbo heet die laag, een droomlaag waarin de tijd zo langzaam gaat dat een minuut een kleine eeuw lijkt te duren), van mijn bioscoopstoel flikkerde, waarvan de zitting tegen mijn achterhoofd knalde, zodat ik zelf in een droomlaag terechtkwam waarin ik en Leonarda DiCaprio onder het genot van een piña colada met een vlaggetje op een vervuild strand ergens in het door bosbranden geteisterd Oost-Europa een beetje zaten te babbelen over die film waarin hij een debieltje speelt,

Michelangelo

Afgelopen vrijdag werden in Rome twee nieuwe schilderijen van de beroemde renaissance-kunstenaar en niet onverdienstelijke amateurkok Michelangelo (1475-1564) onthuld.

Reddeloos verloren

Het begon met Marcel van Dam die meende dat Nederland op democratisch gebied zich niet al te ver verheven hoeft te voelen boven Noord-Korea. En het eindigde met Marco Bakker die Satisfaction van The Rolling Stones probeerde te zingen. Het komt nooit meer goed.