Rinus Dubois, Verdwijnkunstenaar

Rinus (links), op de enige foto die er van hem bekend is (Rhodos, 1987)

Rinus Dubois zag precies op de grens van 1954 en 1955 het levenslicht in het Gelderse Hoornaar, dat later op zou gaan in de gemeente Arnhem. Geboren op 1 Januari 1955, 0.00 uur staat er in zijn geboorte-acte te lezen.

Dino

– Heb je nog nooit van Dino Soerel gehoord?
– Nee, ik heb nog nooit van Dino Soerel gehoord.
– Dat is de baas van Holleeder!
– De baas van Holleeder?
– Dat zeggen ze.
– Nooit van gehoord.

Troonrede

Leden van de Staten-Generaal,

Ons land bevindt zich thans op een kruispunt. Daar heeft het al vaker gestaan, wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon. Eigenlijk is er nooit iets nieuws onder de zon. Ik ga al een aantal jaartjes mee, moet u weten. Ik heb uw voorgangers zien komen, ik heb uw voorgangers zien gaan. Ik heb dezelfde blikken in de ogen van uw voorgangers gezien. Het waren altijd blikken die blaakten van het zelfvertrouwen, die schitterden van het eigen gelijk, die fonkelden van de misplaatste arrogantie.

Vrijheid

Geert Wilders vloog ergens hoog boven de Atlantische Oceaan. Als hij naar buiten keek, zag hij een fel verlicht wolkendek. Gelig witte peroxidewolken. Het deed pijn aan je ogen. Wat een rust hier, wat een vrede. Hoog boven alles. Hiervandaan had je helemaal geen notie meer van de schaal der dingen. Alles was nietig. De mensen waren onzichtbaar, de wereld was onzichtbaar. Wie weet wat er onder dat wolkendek gebeurde.

De vlaai

Koningin Beatrix keek naar de vlaai. Er was één punt uitgesneden. Dat zat nu in de maag van Emiel Roemer. “Oeh, dat sla ik niet af, majesteit”, had hij gezegd toen ze hem vroeg of hij wellicht een stukje wilde. Waarna de lakei de punt afsneed en deze aan Roemer overhandigde. Hij schrokte het naar binnen alsof hij in geen jaren gegeten had. Beatrix had er met een mengeling van afschuw en bewondering naar zitten kijken. Je bent een man van het volk of je bent het niet.

Het is zwart en het is vierkant

Onlangs stond ik in de Hermitage aan de Amstel voor de tweede keer in mijn leven oog in oog met een van de zwarte vierkanten van Malevich.