Portret van een Onaangepaste

Je kende de schrijver. Anders had je het boekie waarschijnlijk niet gekocht. Daar moet je eerlijk in wezen. En waarom zou je daar ook niet eerlijk in wezen? Eerlijkheid, daar hebben de mensen het meeste aan. Dan weten ze hoe de zaken zitten. Goed. Jullie gingen naar hetzelfde stamcafé waar hij nog als afwasser had gewerkt en de laan was uitgestuurd nadat hij de eigenaar met z’n, laten we het eens aardig zeggen, fluctuerende stem had nagedaan net op het moment dat die achter hem had gestaan. Hij bleef daar komen, de schrijver. Om te drinken en om op te treden als dichter in de jaarlijkse poëzieslag, waar hij altijd tweede werd. De Joop Zoetemelk van de Poetry Slam.

Theo en Harry

Dinsdag 2 november 2010 was het precies zes jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord. En drie dagen geleden dat Harry Mulisch stierf. Beiden heb ik één keer in mijn leven van zeer dichtbij meegemaakt. Zeg maar zo dichtbij dat ik ze kon ruiken.

Het Enorme Harry Mulisch Interview

Hij zal het zelf wel blijven ontkennen, maar het lijkt er sterk op dat Harry Mulisch het tijdige met het eeuwige heeft verwisseld. Om de Oerschrijver te eren, gooien wij onderstaande interview met de Wondergrijsaard in de reprise.

Je vindt nooit wat je zoekt

Je vindt nooit wat je zoekt. Door deze woorden in Google in te kloppen, kwam iemand hier terecht. Je vindt nooit wat je zoekt. Zo formuleerde Bob den Uyl (een van de leukste overleden schrijvers van ons taalgebied) ergens in de vorige eeuw de Wet van Bob den Uyl. Een wet die verwant is aan de wet dat je in het postkantoor altijd in de langste rij gaat staan. Ik weet niet meer wie deze wet formuleerde.

Rouwenden raken slaags

In Beach Club ’t Peukie te Scheveningen zijn gisteren aanhangers van Sugar Lee Hooper en Rudy Kousbroek met elkaar slaags geraakt. Onder aanvoering van columnist Theodor Holman was een groepje Amsterdamse Kousbroek-fans naar de stamstrandtent van Hooper afgereisd om orde op zaken te stellen.

Cliffhanger

Ik heb altijd een hekel aan soaps gehad. De traagheid waarmee de verhalen zich ontwikkelen, de bordkartonnen decors, de zielloosheid van de personages, het vervreemdende studiogeluid, het heeft altijd een verlammende uitwerking op mijn geestesgesteldheid gehad. Zodra ik een soap zie, word ik overspoeld door golven van lethargische moedeloosheid.

De zus van Stuart A. Staples

J.D. Salinger is dood en het miezert. In mijn oren klinkt de muziek van Tindersticks. Die hebben een nieuw plaatje, dat ik overigens nog niet beluisterd heb, maar wat me wel op het idee bracht hun naar zichzelf vernoemde tweede album weer eens te beluisteren. Zelden viel muziek zo samen met het wat druilerige gevoel dat op een dag als deze in mij huist. Ik stapte op tram 14. Terwijl we de Admiraal de Ruijterweg opdraaiden, begonnen de eerste tonen van Sister. Een dromerige xylofoon en een rustig wandelend basloopje.