Getoeter

Reeds toen wij de brug aan het einde van de Kinkerstraat naderden, hoorde wij het al. Getoeter. Wij hadden deze schitterende zaterdagmiddag in het Vondelpark doorgebracht. Beetje kuieren. Beetje kijken naar voetballende kinderen. Beetje onze zoon in de zandbak laten spelen. Beetje babbelen over het nieuwe kabinet en de grimmige tijden die ons al dan niet te wachten staan. Beetje luisteren naar het geroezemoes. Beetje biertjes drinken. Ik niet trouwens, want ik had een kater. En als ik een kater heb, dan drink ik niet. Behalve als het moet. Maar het moest niet. U kent het soort zaterdagmiddagen wel.

Bezorgde ouders

Die zondagmiddag
– Met de doktersdienst, waarmee kan ik u van dienst zijn?
– Ja, goedemiddag, met Max Molovich, ik bel voor mijn zoontje – moet u zijn geboortedatum hebben?
– Is dat toevallig 5 september 2009?
– Dat is inderdaad heel toevallig, dat klopt precies!

Pubermeisjes

In het achterste deel van bus 82 naar IJmuiden zaten drie natgeregende pubermeisjes. Twee zaten er naast elkaar, tussen hen en het derde pubermeisje zat het gangpad.

Limbo

Wij kuierden door meubelparadijs Villa ArenA, op zoek naar een bank. Daarvoor hadden wij het duizelingwekkende Inception gezien, van regisseur Christopher Nolan. Daarin doet Leonardo DiCaprio aan bedrijfsspionage door in de dromen van zijn slachtoffers in te breken om zo achter diep weggestopte geheimen te komen.

De Nederlandse Spoorwegen

Het hoogtepunt uit de Nederlandse architectuurgeschiedenis, Hoog Catharijne, heeft zijn beste tijd gehad. Zo meende ik te mogen opmaken uit alle plassen water die zaterdagavond verspreid door de sympathieke overdekte Utrechtse koopgoot lagen.

Ben en Alice

Ben vertelde dat hij die ochtend nog naar Alice was gaan kijken. “Ze ligt er mooi bij hè”, had een medewerker van het uitvaartcentrum gezegd. Ben lachte zijn aanstekelijke rokerslach toen hij dit moment in herinnering riep. “Ze ligt er prachtig bij”, had hij maar geantwoord. De medewerker had gevraagd of hij even wilde wachten. Dat wilde hij wel. Zo stond hij daar een tijdje. Totdat de vrouw terugkwam met een grote boodschappentas. “Hier”, zei ze, “haar kleren.” Ben moest nu nog harder lachen.

Schaamteloosheid

Foto afkomstig van Humedia

Zit ik daar op het porselein door een oude HP/De Tijd te bladeren (die van 6 november 2009 om precies te zijn), krijg ik me daar toch even een rolberoerte. Ik was het interview niet eens aan het lezen. Zelfs niet aan het scannen. Maar kennelijk is je eigen naam een opeenstapeling van letters waar je zo bekend mee bent dat ie als het ware naar boven wordt getild en zo los komt van de pak ‘m beet 1000 woorden die er op zo’n pagina staan. Want daar las ik ineens dat meesterinterviewer Frénk van der Linden zei: “Mijn reactie op Molovich? Zo kun je het ook zien.”