Schaamteloosheid

Foto afkomstig van Humedia

Zit ik daar op het porselein door een oude HP/De Tijd te bladeren (die van 6 november 2009 om precies te zijn), krijg ik me daar toch even een rolberoerte. Ik was het interview niet eens aan het lezen. Zelfs niet aan het scannen. Maar kennelijk is je eigen naam een opeenstapeling van letters waar je zo bekend mee bent dat ie als het ware naar boven wordt getild en zo los komt van de pak ‘m beet 1000 woorden die er op zo’n pagina staan. Want daar las ik ineens dat meesterinterviewer Frénk van der Linden zei: “Mijn reactie op Molovich? Zo kun je het ook zien.”

Met een kloppend hart in de keel las ik verder. Ik had ooit een stukje over Frénk van der Linden geschreven. U kunt dat hier lezen. Een aanrader, al zeg ik het zelf. Ik was duidelijk in vorm. Ergernis is een lekkere motor voor een woordenzoeker. Ik had een interview van Frénk van der Linden met acteur Peter Blok gezien en was enigszins onpasselijk geworden nadat Frénk van der Linden aan Peter Blok had gevraagd hoe het is om seks te hebben met iemand die kanker heeft. Zo bot werd het niet gevraagd, maar het kwam er wel op neer. Maar ik zal de HP/De Tijd even citeren, die mij citeerde:

“Je stelt soms heel extreme vragen, zoals aan burgemeester Job Cohen, of hij nog seks heeft met zijn vrouw die aan MS lijdt. Of aan acteur Peter Blok of hij vree met zijn vrouw Maria Goos toen zij borstkanker had. De schrijver (!, red.) Max Molovich schreef in een boze blog: “Job Cohen schijnt daar nog op geantwoord te hebben ook. Alsof ik dat verdomme wil weten (-) het lijkt allemaal openhartig, maar het is gewoon onbehoorlijk, schaamteloos en exhibitionistisch. Alsof er niks meer privé mag zijn… een ziekte van deze tijd!…”

Einde vraag. U begrijpt dat zich een zekere trots van mij meester maakte toen ik dit las met de broek op de enkels. Ook al vind ik het wat makkelijk van de interviewer in kwestie (Jaap Mees) om mij te gebruiken de aanval in te zetten. Maar goed, dat is natuurlijk één van de 101 interviewtechnieken, waar Frénk het zelf altijd zo graag over heeft. Het antwoord van Frénk van der Linden dan maar:

“Je hebt daar een punt; misschien ga ik soms over de grens. Job Cohen kwam binnen in de studio van RTV-NH in zijn keurige pak, hij zit altijd in die vorm gevangen, dus vroeg ik hem zijn jasje uit te doen en met mij op de grond te gaan zitten en over seks te praten. Dat vond hij goed. De erotiek was mijn breekijzer en het werkte. Mijn reactie op Molovich? Zo kun je het ook zien. Ik kan alleen maar zeggen dat als mijn geweten had gezegd: foute route, dat ik het dan niet gedaan had, en ook niet als Cohen het niet zou willen. De scheidslijn tussen voyeurisme en op een inhoudelijke manier over iets intiems praten is flinterdun. Het kan zomaar gebeuren dat je aan de verkeerde kant van de grens komt. Dat is mij ook gebeurd, zoals met Peter Blok, en ook met Annemarie Jorritsma, toenmalig minister van Verkeer en Waterstaat, die ik vroeg of ze weleens jarretels en netkousen droeg. Er was totaal geen politieke relevantie. Maar ik vind dat je over seks, onze raison d’être, kunt praten op een manier die enig niveau heeft. Hopelijk doe ik dat meestal. Ik denk dat zo ongeveer de enige zin van het leven is dat we het doorgeven.”

Een sportief antwoord, vond mijn lief. Schoorvoetend moest ik toegeven dat het inderdaad een sportief antwoord was. Hij had ook kunnen zeggen dat ik een gefrustreerde blogger ben of zo. Maar tegelijkertijd geeft hij zichzelf natuurlijk ook een pluim. Hij zoekt immers de grenzen op, zijn interviews zijn niet zonder gevaren. Dat hij toegeeft soms over de schreef te gaan, siert hem. Maar volgens mij weet hij maar al te goed dat het hem siert. Het bevestigt alleen maar het beeld dat hij zo graag wil creëren, dat van een meesterinterviewer die het risico niet schuwt.

Is het dan nooit goed, meneer Molovich? Nee, het is nooit goed. Ik blijf ook van mening dat het impertinent is om zo naar het persoonlijke te vragen. En ik blijf het voyeuristisch vinden. Even later in het interview zegt Frénk van der Linden: “Voyeurisme begint als je het over intimiteit hebt om de intimiteit zelf, als die niet ten dienste staat van een diepgravend portret. Ik ben altijd op zoek naar het kruispunt tussen die beslissingen die een mens neemt in zijn vak, met name gestuurd door persoonlijke ervaringen, en de invloed die de werkomgeving heeft op zijn handelen. Het scharnierpunt tussen privé en professie, dáár ben ik naar op zoek. Daar zit het echte portret.”

Ik weet niet of intieme momenten van mijn burgemeester met zijn invalide vrouw en die van Peter Blok met zijn aan borstkanker lijdende vrouw iets te maken hebben met scharnierpunten tussen privé en professie. Het leken mij toch vooral persoonlijke interesses van Frénk van der Linden zelf. En een soort borstklopperij. Kijk mij eens intieme vragen durven stellen op een integere manier. De antwoorden waren ook niet van narcisme gespeend. Kijk mij eens openhartig antwoorden op zulke intieme vragen. “Alsof er niks privé meer mag zijn”, schreef ik toen, “Alsof niemand meer iets voor zichzelf mag houden. Alsof schaamteloosheid het hoogst haalbare is. Een ziekte van deze tijd.”

Een ziekte van deze tijd. Inderdaad. De klunisering van de maatschappij. De vraag is of deze ziekte ooit over gaat. Waarschijnlijk wordt het steeds erger en zal ik een roepende in de woestijn worden. Een woestijn waar op elke duintop mensen naakt aan het dansen zijn. Waarschijnlijk ben ik gewoon ouderwets en preuts, en is de nieuwe schaamteloosheid een logische stap in de evolutie naar Nietzsche’s übermensch. Zal de schaamteloosheid voortwoekeren net zolang totdat schaamte niet meer bestaat, omdat alles normaal is en door iedereen geaccepteerd wordt. Dan hoeven er ook geen inpertinente vragen meer gesteld worden, want niemand is meer nieuwsgierig naar intieme details.

Maar ik dwaal af. Als u me nu even wilt excuseren, ik ga een drol van poep uit m’n kont draaien.