Rutger

Rutger Castricum hurkte boven een op de grond neergelegde spiegel, deed z’n bilwangen een beetje uit elkaar en keek in zijn eigen anus. De commercial van Carglass schoot door z’n hoofd. Een sterretje bestaat uit duizenden kleine barstjes. Sinds de uitreiking van de Dutch Bloggies werd Rutger achtervolgd door z’n eigen anus. Het liet hem niet meer los.

Hij was een beetje op routine de aanwezige bloggers wezen pesten. Koud kunstje. Het feestje had evenveel swung als de reet van een bejaarde Koreaan. Slaapverwekkend. Bloggers zijn een makkelijke prooi. Ze vinden zichzelf bijzonder geinig en dan hoef je alleen maar een beetje vragend terug te kijken en hun scherpe grapjes worden slap als een vaatdoek. Op het scherm werden pornoplaatjes geprojecteerd. Had GeenStijl voor gezorgd. Andermans feestjes verpesten, het blijft leuk.

Hij kwam bij een vrouw met een vooroorlogse laptop. Rutger begon over de laptop. De vrouw raakte enigszins opgewonden. Dat zei hij ook. Zo is hij. ‘Je bent nogal opgewonden hè?’, zei hij.

‘Dat komt omdat ik de hele tijd naar je blote anus op dat scherm heb moeten kijken’, zei de vrouw. Rutger keek naar het scherm. Het logo van de Dutch Bloggies draaide rond z’n as.

‘Maar dat was niet mijn anus hoor’, zei Rutger.

‘Oh’, zei de vrouw, ‘dat zei Jeroen Mirck net tegen mij.’

‘Maar dat was een grapje van Jeroen’, zei Rutger.

‘Je leek er anders sprekend op’, zei de vrouw. Dit viel niet te winnen. Rutger liep weg. ‘In het echt val je reuze mee’, riep de vrouw hem achterna. In de montage zou het wel goed komen.

In de montage kwam het ook goed. Hij had het er gewoon uitgelaten. Het overkwam hem wel vaker dat ie verbaal werd afgetroefd. Deed ‘m niks, hij had de macht. Maar nu bleef het toch aan ‘m knagen. Niet de woorden, maar het beeld van die opengesperde anus. De nacht na de Dutch Bloggies had hij erover gedroomd. De volgende dag waarde de anus door z’n hoofd als het spook van het communisme door het Europa van de 19e eeuw. En vannacht had hij er weer over gedroomd. Steeds doemde dat beeld van die open gesperde anus voor z’n geestesoog op. Toen Rutger die ochtend was opgestaan, had hij de spiegel van de muur gehaald en was hij erboven gaan hurken. Zo zag zijn anus er dus uit.

Enige haren ontsierde het roze vlees van zijn open hol. Rutger bracht zijn hoofd dichter bij de spiegel. ‘Nader tot u’, mompelde hij. Hij bukte nog verder en zat met zijn kin ter hoogte van zijn navel. Hij bukte nog verder en kon zowaar zijn eigen lid kussen. Verder bukken kon niet. Hij liet zich achterover rollen, lag nu op z’n rug en trok zijn reet als het ware naar zijn hoofd toe. Hij schuurde met zijn ongeschoren kin langs zijn scrotum. Hij trok nog harder aan zijn benen en kwam nu met zijn kin tegen zijn eigen anus aan. Met alle kracht die hij in zich had boog hij zijn hoofd naar voren en drukte hij door. Hij zat nu tot aan zijn oren in zijn anus. Hij wiegde even heen en weer. Tot aan zijn kin nu en, floep, daar ging hij verder. Soms moet je over een bepaald punt heen en dan gaat het bijna vanzelf. Hij gleed als het ware in zijn eigen anus.

Het volgende moment liep Rutger Castricum in zijn eigen darmstelsel rond. Het was er vrij aangenaam. Een beetje klam, maar lekker warm. Het rook er bovendien naar gebakken pannekoeken. Dat had Rutger nooit gedacht, dat het in zijn eigen darmstelsel naar gebakken pannekoeken rook. Hij liep verder. Het werd kleiner, nauwer. De wanden sloten zich meer en meer om hem heen. Hij moest moeite doen om vooruit te komen. Alsof hij werd opgeslokt door een dikke slang van slijmerig vlees. Rutger waadde verder. Met armen en benen probeerde hij vooruit te komen. De pulserende vleeswanden sloten zich steeds nauwer om hem heen. Het slokte hem op. Het benam hem de adem. Vooruit kwam hij niet meer. Achteruit ook niet. Hij zag niks meer.

Het leek Rutger niet dat hij hier ooit nog uit zou komen.