Stront

Jan Dijkgraaf keek tussen zijn schoenen door naar de ingelijste spreuk die boven zijn bureau hing: “Er lopen diverse hufters rond in de Nederlandse journalistiek, en vele, vele hoeren. Maar zelden zie je ze zo naadloos in één man verenigd als in Jan Dijkgraaf.” Was getekend: Adriaan Jaeggi. De eerste tonen van Bløfs Harder dan ik hebben kan zwierven zijn oren binnen.

Dit plaatje zette hij altijd op als er iemand van het minder zwakke geslacht kwam solliciteren. Dan zat Jan Dijkgraaf met zijn voeten op zijn bureau en zijn ellebogen achter zijn hoofd zogenaamd met gesloten ogen naar de muziek te luisteren terwijl zo’n jongen aarzelend binnenkwam. Door zijn wimpers heen observeerde hij de gelaatsuitdrukking van de sollicitant wanneer tot hem doordrong dat de gevreesde Jan Dijkgraaf naar godbetere het Bløf aan het luisteren was. Zonder op te kijken gebaarde hij dat de sollicitant kon gaan zitten, maar dat hij nog even zijn bek moest houden. Jan Dijkgraaf was immers aan het luisteren. Degene die na afloop van het nummer z’n goedkeuring uitsprak over Dijkgraafs muziekkeuze werd meteen aangenomen. Het is niet alleen een dog eat dog world, maar ook een dog licks dog world. Wanneer je toekomstige werkgever zijn staart omhoog houdt als je binnenkomt, dan is het zaak diens aars te likken.

Jan Dijkgraaf probeerde na te denken over zijn wekelijkse column met Blijboom voor HP/De Tijd. Hij wilde het nog even over Jack de Wipper hebben die z’n JSF geregeld in de hangar van z’n adjudante parkeerde. “Spindokter, ik heb zo’n brandend gevoel tussen m’n benen, wilt u even kijken?” Blijboom zou Dijkgraaf tot de orde roepen. Hij was deze week immers zelf onderwerp van gesprek geweest. De demon dog of the Dutch media had het in zijn botte kop gehaald om De Telegraaf te verdedigen die hun gesprek met de 9-jarige Ruben hadden afgedrukt. Hij had zichzelf met z’n arrogante kalkoenfiletkop nader mogen toelichten bij Pauw & Witteman. Pretentieus gelul was het geweest. Over de Engelse traditie en human interest en dat je met twee maten moet meten. De ene krant mag wat de andere niet mag. Vervolgens had hij nog een schrobbering gehad van Bart Chabot over BINNENHOF. Hij had de haat gevoeld. Niet alleen de haat in de studio van Pauw en Witteman, maar de haat uit de miljoenen huiskamers die zich achter die camera’s bevonden. Heerlijk.

De mensen begrepen niet hoe dankbaar ze hem moesten zijn. Hij was de nationale zondebok, de kop van jut, de Grootste Lul van Nederland. Hij was de Tony Montana van de vaderlandse media, de man naar wie die hypocriete kloteklaplopers met hun moraliserende kutvingertjes konden wijzen om aan hun lezertjes uit te leggen wat nu precies een principeloze klootzak was. Hij was natuurlijk ook hypocriet, maar het verschil was dat hij daar grif voor uitkwam. Hij zou een spoor van vernieling achterlaten en daar maakte hij geen geheim van. Hij was de diapositieve Koning Midas. Alles wat hij aanraakte veranderde ogenblikkelijk in stront. Daar schaamde hij zich niet voor, daar was hij trots op. Want dat is wat de mensen willen. Stront. Dat is wat verkoopt. Stront. Bakken met stront. Stront was het nieuwe goud.

BINNENHOF, zijn roddelblaadje over de Nederlandse politiek, was de voorlopige kroon op zijn stronthoop. Hij had het ludiek kunnen houden, hij had er een onschuldige knipoog van kunnen maken. Maar hij was bewust over de schreef gegaan. Het had niet anders gekund. Toen zich eenmaal het idee in zijn hoofd had genesteld om de vuilniszak van die walgelijk deugende Pechtold aan het volk tentoon te stellen, was er geen weg meer terug. Wat hij met BINNENHOF had geproduceerd was het papieren equivalent van het soort stront dat uit je anus kletters als je twee weken lang op niets anders dan bier en kippenvleugeltjes van de Kentucky Fried Chicken had geleefd. Hij was klaar voor het grote werk. Hij zou het stront laten regenen. Het zou met bakken tegelijk naar beneden komen. Jan Dijkgraaf draaide het volume open en zong uit volle borst mee.