Demoniseer eens iemand anders: Bert Koenders

In het kader van de postbus 51-campagne ‘Demoniseer ook eens iemand anders’, wensen wij vandaag onze pijlen te richten op Bert Koenders. Op bovenstaande foto ziet u de huidige Minister van Ontwikkelingssamenwerking voor een tank in Afghanistan de Nederlandse pers te woord staan. Doordat de motor van de tank op nogal luidruchtig loeiende wijze stond af te koelen, verstond de minister niet alle vragen even goed. “Een Koenders mist nooit, ik raakte dat knikkerende meisje vol tussen de ogen. Klaboem, weg was ze”, antwoordde hij op de vraag van een journalist van RTL Boulevard of hij Nederland miste.

“How old is he? Eight years old? Nice! It’s because I’m looking for a gift for my friend Mobutu, and this boys skull would make a perfect ashtray.”

“Het is wel even wennen hoor, van die slippers. De schoenen waar ik normaal op loop zijn van Chinese babydarmpjes gemaakt (zie naast Koenders, red.). Heerlijk soepel en toch stevig. Bovendien ademt het goed. Zo’n slipper ademt natuurlijk ook goed, haha, maar zo’n zool van kurk, tja… Dan is het bij wijze van spreken nog aangenamer om je voeten in een stierenhol te steken en daarmee te gaan lopen. Ik zeg maar wat natuurlijk, maar ja, that’s Bertje Koenders.”

Terwijl hij de liefde bedrijft met een opgezet schaap denkt Bert Koenders over de grote vragen des levens.

“Of ik doktertje wil spelen? Maar natuurlijk!” Niet veel later stond Bert Koenders op de wc van de kraamafdeling van het Erasmus Ziekenhuis te Rotterdam de oogballen van zuster Melvy hoog te houden.

Reeds in de tweede klas van het Carolus Clusius College te Zwolle stond Bertje Koenders bij zijn medeleerlingen bekend als ‘de dictator’ en bij de docenten als ‘zoete lieve Bertje’. Met name in het zwart maken van Melle Koeling (uiterst links voor de kijker) legde Bertje een geraffineerde vindingrijkheid aan de dag waar hij later nog veel profijt van zou hebben. Die keer dat Bert tijdens een schiekundepracticum de klasschildpad in brand zette en het toch voor elkaar kreeg de schuld op Melle te schuiven, kan als een soort blauwdruk gezien worden voor de werkwijze van de huidige Minister van Ontwikkelingssamenwerking.

It’s a deal. Samen met de burgemeester van Wassenaar bedenkt Bert Koenders een plannetje om geld dat bedoeld was voor drinkwater in Burundi naar de Bloemcapschool te sluizen. Datzelfde jaar voeren de leerlingen van de Bloemcapschool Miss Saigon op als eindejaarsmusical en landt er een heuse helikopter in de aula.

“Het mooiste van werken met getraumatiseerde kindsoldaatjes is natuurlijk dat niemand ze mist als er eens eentje verdwijnt. Thuis in m’n kelder heb ik een heel legertje van die gasten dat voor mij de boekhouding van The Entertainment Group verzorgt.” Evil minds think alike. Marco Borsato en Bert Koenders begrijpen elkaar.

“En jij daar, kale hark met je verschrompelde balzakkenkop? Heb je nog iets zinnigs te melden of moet ik je naar Iran sturen met een bordje rond je nek waarop in het Farsi te lezen staat dat je een homofiele soeniet bent?”

“Voorts ben ik van mening dat we dat hele continent in z’n eigen coke gaar moeten laten soppen.” Bert Koenders vindt het onzin om wat aan de drugsproblematiek in Zuid-Amerika te doen.

“Of dat stinkt? Ja natuurlijk stinkt het wanneer je je auto’s op gemalen kindsoldaatjes laat lopen. Maar olie raakt op, zoals u weet, en zolang wij er voor blijven zorgen dat er oorlog is in dat soort landen, is het een onuitputtelijke bron van een duurzame grondstof. U moet ook aan de toekomst denken, mevrouw.”

“Of, zoals mijn vrouw vannacht nog zei: Ein Volk, ein Reich, ein Bertje Koenders.”